Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Kείμενο 3 [Διακρίσεις σε βάρος των γυναικών]

(Μία από τις πιο σημαντικές και αποτελεσματικές υπερμάχους των δικαιωμάτων της γυναίκας, η Σίρλεϊ Τσίζχολμ, εκλέχτηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών το 1968. Το λόγο που παραθέτουμε τον εκφώνησε ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, στις 21 Μαΐου 1969.)

Kύριε πρόεδρε, όταν μια νέα γυναίκα αποφοιτά από το κολέγιο και αρχίζει να αναζητά εργασία, είναι πιθανό να βρεθεί μπροστά σε μια απογοητευτική ή ακόμα και εξευτελιστική εμπειρία. Όταν θα μπει σε ένα γραφείο για μια συνέντευξη, η πρώτη ερώτηση που θα της τεθεί είναι «ξέρεις να δακτυλογραφείς;».

Υπάρχει ένα υπολογισμένο σύστημα προκατάληψης που βρίσκεται κρυμμένο πίσω από αυτή την ερώτηση. Γιατί είναι αποδεκτό για τις γυναίκες να είναι γραμματείς, βιβλιοθηκάριοι και δασκάλες, αλλά απολύτως απαράδεκτο για αυτές να είναι μάνατζερ, διευθυντές, γιατροί, δικηγόροι και μέλη του Κογκρέσου; Η ανείπωτη υπόθεση είναι ότι οι γυναίκες είναι διαφορετικές. Δε διαθέτουν διοικητική ικανότητα, μεθοδικά μυαλά, σταθερότητα, αρχηγικά προσόντα και είναι πολύ συναισθηματικές. […]

Ως μαύρο άτομο, η φυλετική προκατάληψη δε μου είναι άγνωστη. Η αλήθεια είναι όμως ότι στον πολιτικό κόσμο έχω πολύ συχνότερα υποστεί μεροληπτικές συμπεριφορές, επειδή είμαι γυναίκα, παρά επειδή είμαι μαύρη. Η προκατάληψη εναντίον των μαύρων αρχίζει σιγά σιγά να θεωρείται απαράδεκτη, αν και θα χρειαστούν χρόνια για την εξάλειψή της. Είναι καταδικασμένη όμως γιατί η λευκή Αμερική αρχίζει να παραδέχεται πως η προκατάληψη υπάρχει. Aντίθετα η προκατάληψη εναντίον των γυναικών είναι ακόμη αποδεκτή. Πολύ λίγοι προς το παρόν κατανοούν την ανηθικότητα που περιέχεται στη διπλή μισθολογική κλίμακα και στο χαρακτηρισμό των περισσότερων από τις καλύτερες δουλειές σαν «για άντρες μόνο».

Περισσότερο από το μισό του πληθυσμού των ΗΠΑ είναι θηλυκό. Οι γυναίκες όμως κατέχουν μόνο το 2% των διευθυντικών θέσεων. Καμία γυναίκα δε βρίσκεται στο συμβούλιο AFL-CIO (American Federation of Labor-Congress of Industrial Organizations), oμοσπονδιακό όργανο των αμερικανικών συνδικαλιστικών οργανώσεων ή στο Ανώτατο Δικαστήριο. Έχουν υπάρξει μόνο δύο γυναίκες που κατέλαβαν υπουργικές θέσεις και σήμερα δεν υπάρχει καμία. Μόνο δύο γυναίκες κατέχουν σήμερα βαθμούς πρεσβευτών στο διπλωματικό σώμα. Στο Κογκρέσο είμαστε μία γερουσιαστής και δέκα αντιπρόσωποι.

Ένθετο «BHMA / IΣTOPIA», εφημ. TO BHMA της Kυριακής, 2002 (διασκευή)

Eρωτήσεις κατανόησης

1. Η βουλευτής αναφέρεται στις προσωπικές της εμπειρίες από την επαγγελματική και κοινωνική της ζωή. Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετώπισε και πού τα αποδίδει η ίδια;
2. Ποια άλλα στοιχεία παραθέτει που επιβεβαιώνουν τις απόψεις της;
3. ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑς(σεξισμός)
   Μεταβείτε στην ιστοσελίδα  Η ΠΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ και αναζητήστε στο λεξικό της Νέας Ελληνικής του Τριανταφυλλίδη τις σημασίες των λέξεων: ρατσισμός, στερεότυπα, σεξισμός, παρενόχληση και συμπληρώστε τον παρακάτω πίνακα:

   ρατσισμός
   στερεότυπα
   σεξισμός
   παρενόχληση

   Στη συνέχεια ακολουθώντας τους παρακάτω υπερσυνδέσμους μεταβείτε σε ιστοσελίδες, διαβάστε τα κείμενα και απαντήστε επιγραμματικά στις ερωτήσεις που ακολουθούν.
   Στερεότυπα φύλων & σεξουαλική παρενόχληση (http://www.familyclub.gr/show.php?mode=ShowArticle&cat=21&childcat=63&id=66)
   Κάνει πλάκα με τις γυναίκες οδηγούς (http://www.tanea.gr/news/greece/article/34729/?iid=2)
   Πρωταθλητές του… σεξισμού και οι Έλληνες (http://www.tanea.gr/news/world/article/4444703/?iid=2)
   H ανισότητα των φύλων καταγράφεται και σε πανεπιστημιακό επίπεδο(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_09/03/2007_218815)
   “Δεσποινίς Διευθυντής…ή μήπως όχι;”( http://kbourletidis.blogspot.gr/2010/06/blog-post.html)
   Σεξισμός στην Αθήνα και το Παρίσι(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_15/02/2007_216009)
   Γλώσσα και φύλο (http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/guide/thema_b8/index.html)
   • Η γυναίκα δεν έχει κατακτήσει την ισότητα στο χώρο της εργασίας. Από πού πηγάζει αυτή η διαπίστωση;
   • Να αναφέρετε παραδείγματα σεξιστικής αντιμετώπισης των γυναικών.
   • Σε ποια στερεότυπα στηρίζεται η ρατσιστική αντιμετώπιση των γυναικών;
     

     • Πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο «γλωσσικός σεξισμός»; Να αναφέρετε χαρακτηριστικά παραδείγματα.

     • Ποιες προτάσεις γίνονται ώστε να αποφεύγεται η σεξιστική χρήση της γλώσσας;

ΟΙ  ΓΥΝΑΙΚΕΣ  ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ  ΤΑ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ  ΤΟΥΣ

Η γυναίκα από την αρχή της ιστορικής περιόδου έχει δεχθεί πολλές επιδράσεις όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης της. Οι γυναίκες ήταν και είναι ακόμη τα θύματα της δημόσιας και ιδιωτικής βίας σε παγκόσμια κλίμακα. Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι η θέση της γυναίκας έχει εξελιχθεί σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, υπάρχουν χώρες που διαψεύδουν αυτήν την πεποίθηση. Πιο συγκεκριμένα, σε ορισμένες χώρες της Ανατολής, η γυναίκα έχει δεχτεί ελάχιστες αλλαγές ως προς τη βελτίωση της κοινωνικής της θέσης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι καταστάσεις έχουν παραμείνει στάσιμες σε αυτό το ζήτημα.

Η εκμετάλλευση και η κακοποίηση των γυναικών δεν είναι απλώς ένα λάθος του συστήματος. Είναι γέννημα της ίδιας της κοινωνίας, του κέρδους και του πλούτου. Από αυτήν την άποψη η πάλη ενάντια στην καταπίεση των γυναικών είναι και πάλη ενάντια στους όρους και τις συνθήκες που τη δημιουργούν. Όσον αφορά τη χώρα μας, η γυναίκα είναι ισότιμη με το ανδρικό φύλο, έχοντας ακριβώς τα ίδια δικαιώματα αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις. Τι συνθήκες όμως προϋπήρξαν μέχρι να οδηγηθούμε σε αυτήν την τεράστια
κοινωνική ανακατάταξη;

Η γυναίκα πρώτη φορά ψηφίζει το 1930, όταν μετά από σκληρούς αγώνες και πολλές συζητήσεις και παλινωδίες στον πολιτικό χώρο, δίνεται το δικαίωμα της ψήφου σε κάθε Ελληνίδα αλλά υπό όρους.
Α) Μόνο για τις δημοτικές εκλογές
Β) Μόνο για να εκλέγει όχι να εκλέγεται
Γ) Μόνο όσες ήταν άνω των 30 ετών
Δ)Μόνο οι εγγράμματες έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν.

Το 1934, οι γυναίκες καλούνται να ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές για πρώτη φορά. Πόσες όμως Ελληνίδες ήξεραν γράμματα; Το 70% ήταν αναλφάβητες. Κι έτσι, εκείνες που ψήφισαν σε ολόκληρη τη χώρα δεν ξεπερνούσαν τις 240! Τελικά το δικαίωμα της γυναικείας ψήφου κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα του 1952 και για πρώτη φορά ο θηλυκός πληθυσμός θα προσέλθει στις κάλπες στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956. Για κακό των ανδρών όμως οι γυναίκες μέσα από τη γνώση έμαθαν τι θα πει ελευθερία. Γνωστοποιήθηκαν σ’ αυτές τα δικαιώματά τους κι άρχισαν να απαιτούν. Όπως ήταν φυσικό, ο λόγος τους δεν μετρούσε και τα πρώτα χρόνια πάσχιζαν άδικα για την ελευθερία τους.

Τι είναι λοιπόν αυτό που ώθησε τις γυναίκες στο να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν τα
δικαιώματα τους; Μία μία οι γυναίκες πείστηκαν ότι δεν χρειάζεται να είναι «άσχημες» για να ψηφίζουν, ότι δεν χρειάζεται να είναι «του δρόμου», ότι δεν αποτελεί προσβολή η διεκδίκηση αλλά δικαίωμα. Κάπως έτσι ξεκίνησε το φεμινιστικό κίνημα και οι αγώνες για ισότητα, ελευθερία και δικαιώματα, στην Ελλάδα.

Οι γυναίκες (και οι Ελληνίδες!) δέχτηκαν πολλές επιρροές από παγκόσμια ερεθίσματα. Ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα αποτελεί η Σιμόν Ντε Μποβουάρ η οποία με το έργο της και τις κοινωνικές συνθήκες που διαμόρφωσε κατάφερε να επιφέρει βελτιώσεις ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης των γυναικών. Μέσα από βιβλία και αγώνες η Σιμόν κατάφερε να κάνει τις γυναίκες να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η ανεξαρτητοποίησή τους τόσο σε οικονομικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, δίνοντας μια στεγνή απάντηση στο αρσενικό φύλο για τους λόγους ύπαρξης της γυναίκας. Το μόνο που την κάνει να διαφέρει σε σχέση με την πλειονότητα των γυναικών εκείνης της εποχής είναι ότι αγωνίστηκε πραγματικά για να μην υπάρχουν πλέον κοινωνικές ανισότητες σε βάρος του θηλυκού φύλου που βασίζεται σε προκαταλήψεις.

Μέσα από τη Μποβουάρ μιλάνε οι γυναίκες, σε διάλογο ή μόνες. Γύρω της παίρνουν σάρκα κάθε λογής φωνές, καθημερινές, θεωρητικές, όλες αγωνιστικές. Δεν έχουν όλες κοινή ιδεολογική καταγωγή. Όμως, σε μια εποχή όπου ακόμα και τα προβλήματα των γυναικών διαφημίζονται και πουλιούνται στην αγορά, δεν βλάπτει καθόλου η ταύτιση σε ένα όνομα, όπως εκείνο της Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Αλλά σήμερα τι γίνεται; Μισός αιώνας έπειτα από αυτά τα γεγονότα ποιο είναι το συμπέρασμα; Ελάχιστες γυναίκες δήμαρχοι. Μεγάλο ποσοστό του αντρικού φύλου επίσης υποστηρίζει ότι οι γυναίκες ψηφίζουν χωρίς πολιτικά κριτήρια και δεν συμμετέχουν στα κοινά. Συμφωνούμε με αυτήν την άποψη; Οι άντρες από την πρώτη στιγμή που παρατηρήθηκε η επανάσταση των γυναικών σημείωσαν μεγάλες αντιδράσεις προσπαθώντας να παρεμποδίσουν αυτήν την κοινωνική εξέλιξη.

Με το πέρασμα των χρόνων τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν για τις γυναίκες. Μπορούσαν να μορφώνονται, να συμμετέχουν στα κοινά και άλλα που ως τότε τους απαγορεύονταν. Δεν είχαν την απόλυτη ελευθερία αλλά σχετικά με παλαιότερα, τα όσα τους επιτρέπονταν τώρα ήταν υπέρ αρκετά. Κάθε χρόνο τιμάμε την 8η Μάρτη, ως ημέρα μνήμης αγώνων του γυναικείου κινήματος, ως ημέρα αποτίμησης των κατακτήσεων των γυναικών και ως αφετηρία νέων στόχων σε κυβερνητικό, πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των δύο φύλων και της ανάδειξης της ισοτιμίας, ισότητας, συμπληρωματικότητας, αλληλοσεβασμού, ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων και για τα δύο φύλα.

Στις 8 Μάρτη :
 Το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας – από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια – και ζητώντας ίσα μεροκάματα με τους άντρες όπως και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.

 Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, πρότεινε να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη “ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ”. Για να εκφράσουμε “είπε” την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας”. Και ακόμα πρόσθεσε ότι, “την ημερομηνία αυτή πρέπει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους και τη διοργάνωση μιας ημέρας των γυναικών, που σε πρώτη φάση θα διεκδικεί το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών και η εκδήλωση αυτή θα πρέπει να πάρει διεθνή χαρακτήρα”
.H πρώτη Ελληνίδα βουλευτής

H πρώτη Ελληνίδα βουλευτής Ελένη Σκούρα την Κυριακή 18 Ιανουαρίου 1953 στην αναπληρωματική εκλογή στον Νομό Θεσσαλονίκης (που τότε περιελάμβανε και τον Νομό Χαλκιδικής) αναδεικνύεται η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής: η Ελένη Σκούρα, υποψήφια του Συναγερμού. Σπουδαίο, επίσης, είναι ότι και το Κέντρο (όπως και άλλοι συνδυασμοί) σ’ αυτή την αναμέτρησή του είχε υποψήφια γυναίκα: την Ελένη Ζάννα. Από την ΕΔΑ, εξάλλου, υποψήφιος ήταν ο Ιωάννης Πασσαλίδης.. Έτσι η ελληνική Βουλή απέκτησε την πρώτη βουλευτίνα της. Όταν μάλιστα, κατά την πρώτη εμφάνισή της σε συνεδρία, ο Πρόεδρος της Βουλής την προσφώνησε «κυρία βουλευτής», προκλήθηκε ειδική συζήτηση για την καθιέρωση του «σωστού» όρου για τις γυναίκες-μέλη του Κοινοβουλίου, που προβλεπόταν να πληθύνουν.

 Τι κάνει η ActionAid για την ενδυνάμωση της θέσης των γυναικών

Η ActionAid δουλεύει απευθείας με 6,5 εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο με στόχο να αλλάξει αυτή την άδικη πραγματικότητα. Τα προγράμματα της ActionAid για τις γυναίκες εφαρμόζονται σε όλες τις κοινότητες δράσης της οργάνωσης και έχουν σκοπό την ενδυνάμωση της θέσης των γυναικών και τη βελτίωση του εισοδήματός τους μέσα από προγράμματα μικροπίστωσης. Ειδικότερα:

 Η ActionAid παρέχει εκπαίδευση στα κορίτσια μέσω των Σχολείων Άτυπης Εκπαίδευσης και στις γυναίκες μέσω του προγράμματος Reflect.

 Οργανώνει προγράμματα εκμάθησης επαγγελματικών δραστηριοτήτων σε γυναίκες για να ενισχύσουν το οικογενειακό εισόδημα και να αποκτήσουν δικαίωμα λόγου στις αποφάσεις της οικογένειας. Εφαρμόζει προγράμματα δανεισμού και αποταμίευσης για να ξεκινήσουν οι γυναίκες τις επαγγελματικές δραστηριότητες στις οποίες εκπαιδεύτηκαν.

 Στην Ασία, η ActionAid υποστηρίζει γυναίκες φυλακισμένες, ιερόδουλες και γυναίκες θύματα της παράνομης διακίνησης (trafficking), θύματα οικογενειακής βίας, γυναίκες Badi (ομάδες γυναικών και κοριτσιών σε διάφορες περιοχές της Ασίας που εξαναγκάζονταν παραδοσιακά στην πορνεία).

 Στην Αφρική, η δράση επικεντρώνεται στο δικαίωμα των γυναικών σε γη (κληρονομιά και ιδιοκτησία), το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση, στα θύματα οικογενειακής βίας, σε γυναίκες άστεγες, κακοποιημένες ή ακρωτηριασμένες.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Με το πέρασμα του χρόνου η εικόνα της γυναίκας έχει αλλάξει ουσιαστικά.  Η γυναίκα παλιότερα αντιλαμβανόταν τον εαυτό της ως λιγότερο δυναμικό και αυτόνομο, κυρίως λόγω του ότι ήταν υποχρεωμένη να παραμένει στο σπίτι και να μην εργάζεται, αλλά να ασχολείται μονάχα με την ανατροφή των παιδιών, με «τα του σπιτιού» και οι προσωπικές της ανάγκες έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα. Έτσι ο άντρας ήταν αυτός ο οποίος είχε τη μεγαλύτερη ισχύ από οικονομικής άποψης και όχι μόνο. Ήταν αυτός που είχε το ρόλο του «θηρευτή» που διεκδικούσε το «θήραμά» του.
Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν μεταβληθεί και η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει πάνω στην κοινωνική σκακιέρα.  Η γυναίκα πλέον εργάζεται, βγάζει τα δικά της χρήματα και δεν διστάζει να διεκδικήσει όλα όσα θέλει. Οι αλλαγές αυτές αποτυπώνονται καλύτερα στο θέμα του γάμου, και πιο συγκεκριμένα στο γεγονός ότι οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια παντρεύονται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία. Προτεραιότητα γι’ αυτές δεν αποτελεί πάντα η οικογένεια , αλλά η επαγγελματική καταξίωση και η οικονομική ανεξαρτησία.
Όσον αφορά στον άντρα, φαίνεται πως έχει χάσει πια το ρόλο του «κυνηγού» και στέκεται αμήχανος μπροστά στον καινούριο ρόλο της ανεξάρτητης και δυναμικής γυναίκας. Ο άντρας συχνά αισθάνεται αδύναμος  καθώς βλέπει ότι η γυναίκα μπορεί πλέον να τα βγάλει πέρα μόνη της και ότι δεν τον έχει τόσο μεγάλη ανάγκη. Η πραγματικότητα αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα που κυριαρχούσε στο παρελθόν όπου ο άντρας ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Στη σημερινή πραγματικότητα οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, αφού συχνά οι σύζυγοι βρίσκονται σε ανταγωνιστική θέση.
Ένα ακόμη παράδειγμα όπου δείχνει την αλλαγή που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια, αποτελεί το γεγονός ότι η γυναίκα αποφασίζει πολύ πιο εύκολα για το διαζύγιο σε σχέση με το παρελθόν. Είναι πλέον οικονομικά ανεξάρτητη και δε διστάζει να ρισκάρει παρά το κόστος. Αντιλαμβάνεται όμως ότι μπορεί να συνεχίσει τη συναισθηματική και σεξουαλική της ζωή και να σταθεί και πάλι στα πόδια της.
Η σύγχρονη γυναίκα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, σε αυτό της συζύγου, της μητέρας, της εργαζόμενης γυναίκας, της καλής νοικοκυράς κ.ο.κ. Στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί σε όλα αυτά και να είναι «σωστή», όπως προστάζει η κοινωνία, συχνά πιέζεται, αγχώνεται και εξαντλείται. Η ανάγκη που προβάλλεται, είναι η γυναίκα να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες που απαιτούνται ανάμεσα στις υποχρεώσεις της ως μητέρας και νοικοκυράς, από τη μία και ως εργαζόμενης, από την άλλη. Παράλληλα, δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνάει και το ρόλο της ως γυναίκας. Θα πρέπει να φροντίζει τον εαυτό της, την εμφάνισή της, έτσι ώστε να εκπέμπει τη σεξουαλικότητα που απαιτείται.  Δε θα πρέπει να απορροφάται από τις ποικίλες υποχρεώσεις  στη δουλειά και στο σπίτι (φροντίδα των παιδιών, καθάρισμα, μαγείρεμα κ.α.) και να ξεχνά ότι είναι και γυναίκα- σύζυγος και ότι θα πρέπει να αφιερώνει και τον απαιτούμενο χρόνο και γι’ αυτό το κομμάτι του εαυτού της. Καθοριστικό ρόλο βέβαια σε κάθε περίπτωση διαδραματίζει και ο σύζυγος, ο οποίος θα πρέπει να τη βοηθά, να τη στηρίζει και να μην πάψει ποτέ να την κάνει να αισθάνεται ότι είναι σημαντική γι’ αυτόν.

ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΚΟΜΒΟΣ

Με λένε Μαλάλα, της Μαλάλα Γιουσαφζάι

Η Μαλάλα γεννήθηκε το 1997 στην κοιλάδα Σουάτ του Πακιστάν. Η φωνή της ακούστηκε πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο, όταν σε ηλικία έντεκα ετών άρχισε να γράφει σε ιστολόγιο/ “blog” για τη ζωή υπό το καθεστώς των Ταλιµπάν. Τον Οκτώβριο του 2012, η Μαλάλα έγινε στόχος των Ταλιµπάν και πυροβολήθηκε στο κεφάλι επιστρέφοντας σπίτι της µε το σχολικό λεωφορείο. Επέζησε από θαύµα και µεταφέρθηκε σε εξειδικευµένο νοσοκοµείο του Μπέρµιγχαµ της Αγγλίας.

Από τότε που οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την εξουσία, το σχολείο μας δεν έχει πλέον επιγραφή στην είσοδό του, και η περίτεχνη μπρούντζινη πόρτα στη μέση του άσπρου τοίχου απέναντι απ’ τη μάντρα του ξυλοκόπου δε δίνει το παραμικρό στοιχείο για το τι κρύβεται πίσω της.

Για μας τα κορίτσια, η πόρτα εκείνη ήταν σαν μια μαγική είσοδος στον δικό μας, ξεχωριστό κόσμο. Καθώς τη διαβαίναμε χοροπηδώντας, πετούσαμε τις μαντίλες μας στον αέρα σαν τον άνεμο που φυσά τα σύννεφα πέρα, για να βγει ο ήλιος, κι έπειτα ανεβαίναμε τρέχοντας μπουλούκι τα σκαλιά. Στο πλατύσκαλο βρισκόταν μια ανοιχτή αυλή με πόρτες που οδηγούσαν σ’ όλες τις τάξεις. […]

Πηγαίναμε σχολείο έξι πρωινά την εβδομάδα, και καθώς ήμουν δεκαπέντε χρονών και στην ένατη σχολική χρονιά, τα μαθήματά μου περιλάμβαναν την απαγγελία χημικών τύπων ή τη γραμματική της γλώσσας ουρντού · εκθέσεις γραμμένες στα αγγλικά, με ηθικά διδάγματα όπως «Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει», ή σχεδιασμό διαγραμμάτων της κυκλοφορίας του αίματος – οι πιο πολλές μου συμμαθήτριες ήθελαν να γίνουν γιατροί. Δύσκολα φαντάζεσαι ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δει μια τέτοια φιλοδοξία ως απειλή. Κι ωστόσο, έξω απ’ τις πόρτες του σχολείου μας απλωνόταν όχι μονάχα ο σαματάς και το χάος της Μινγκόρα, της μεγαλύτερης πόλης του Σουάτ, μα και η παραφροσύνη ανθρώπων όπως οι Ταλιμπάν, που θεωρούν ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να πηγαίνουν σχολείο.

Το πρωινό εκείνο είχε ξεκινήσει όπως όλα, αν και λίγο πιο αργά απ’ ό,τι συνήθως. Ήταν η περίοδος των εξετάσεων, οπότε το σχολείο άρχιζε στις εννιά αντί για τις οχτώ. Εγώ κοιμόμουν στο μακρόστενο δωμάτιο στο μπροστινό μέρος του σπιτιού και η μόνη επίπλωση ήταν ένα κρεβάτι κι ένα ντουλάπι που είχα αγοράσει με μερικά απ’ τα χρήματα ενός βραβείου που είχα κερδίσει για τη συμμετοχή μου στην εκστρατεία για την ειρήνη στην κοιλάδα μας και για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση. […]

Το σχολείο δεν απείχε πολύ από το σπίτι μας και συνήθως πήγαινα με τα πόδια, μα απ’ την αρχή της περσινής χρονιάς γύριζα σπίτι με το σχολικό, επειδή η μητέρα μου φοβόταν να μ’ αφήνει να γυρίζω μόνη. […]Στον δρόμο μας δεν μπορούσες να μπεις με αμάξι, οπότε το σχολικό με άφηνε στον κάτω δρόμο πλάι στο ρέμα · από εκεί περνούσα μια καγκελωτή πύλη κι ανέβαινα κάτι σκαλιά. Πίστευα ότι, αν ποτέ δεχόμουν επίθεση από κάποιον τρομοκράτη, θα ήταν σ’ εκείνα τα σκαλιά. Αναρωτιόμουν τι θα ’κανα σε μια τέτοια περίπτωση. Μπορεί να ’βγαζα τα παπούτσια μου και να του τα πέταγα, αλλά έπειτα σκεφτόμουν πως, αν έκανα κάτι τέτοιο, δε θα υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα σε μένα και τον τρομοκράτη. Θα ήταν καλύτερο να τον παρακαλέσω, λέγοντας: «Σύμφωνοι ·πυροβόλησέ με, μα πρώτα άκουσέ με. Αυτό που κάνεις είναι λάθος. Δεν έχω τίποτε εναντίον σου προσωπικά, απλώς θέλω όλα τα κορίτσια να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση».Δε φοβόμουν, αλλά είχα αρχίσει να φροντίζω να παραμένει κλειδωμένη η μάντρα τη νύχτα, και να ρωτάω τον Θεό τι συμβαίνει, όταν πεθαίνεις. Είχα μιλήσει για όλα αυτά στην κολλητή μου τη Μονίμπα με την οποία μοιραζόμασταν τα πάντα. Το όνειρό της ήταν να γίνει σχεδιάστρια μόδας · ήξερε βέβαια ότι η οικογένειά της δε θα το δεχόταν ποτέ, γι’ αυτό κι έλεγε σε όλους ότι θέλει να γίνει γιατρός. Είναι δύσκολο για τα κορίτσια στην κοινωνία μας να γίνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από δασκάλες ή γιατροί − κι αυτό αν μπορέσουν γενικά να εργαστούν.

Παρατηρήσεις

1ο Θέμα 

Για ποιον λόγο η Μαλάλα έγινε στόχος και πυροβολήθηκε από τους Ταλιμπάν;

ΠΗΓΗ:https://womenaidhalandri.wordpress.com/2014/02/06/182/