Oμιλία στη Στοκχόλμη, Γ. Σεφέρης

Oμιλία στη Στοκχόλμη

Στην ομιλία του στη Στοκχόλμη, κατά την τελετή 
απονομής του βραβείου Nόμπελ (το Δεκέμβριο του 
1963), ο Σεφέρης συνοψίζει τις πεποιθήσεις του, 
αφενός για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια
 της ελληνικής γλώσσας (και ευρύτερα της 
ελληνικής ηθικής συνείδησης) από την αρχαιότητα 
ως τη σημερινή εποχή και αφετέρου για την 
αναγκαιότητα και τη λειτουργίατης ποίησης στο 
σύγχρονο κόσμο

[...]Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι 
στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον 
αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του 
ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του 
είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει 
είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η 
ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. 
Δέχτηκε τις αλλοιώσειςπου δέχεται καθετί ζωντανό,
 αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο 
χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη 
της για την ανθρωπιά· 
κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, 
την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος 
που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις 
Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται 
για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» 
λέει ο Ηράκλειτος· «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης 
επίκουροι εξευρήσουσιν»*.

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα* του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου.