H ΟΡΘΟΓΡΑΦΊΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΛΥΤΗ

"Η πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ, ὅπου:
τὸ κάθε ὠμέγα(Ω) τὸ κάθε ὕψιλον(Υ),
ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη,
δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος,
μιὰ κατωφέρεια,
μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου,
κυματιστοὶ ἀμπελῶνες,
ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν,
ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια,
ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

Εἶναι μιὰ ΓΛΩΣΣΑ μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο.
Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἑκατονταετίες.
Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς ΝΟΜΟΥΣ, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὸν ΑΦΑΝΙΣΑΜΕ....

Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμιὰ χαμένη γραφικότητα.
Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾽χω ζήσει σὲ καμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ.
Ἁπλῶς, ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ ΤΙΣ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΕΣ !
Μὲ ταράζουν!
Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της ὑπόσταση νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα."

Ὀδυσσέα Ἐλύτη: ἀπόσπασμα ἀπὸ «τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ» Ἴκαρος 1990